مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام
ای عاشقان به حُســن حسن ابتــدا کـنـید بر خلق و خوی فــاطمی اش اقتــدا کنید باید که ما شبــیــه حـسـن مـادری شویم پس اقتدا به سیــرۀ خیــر النــسا کــنیــد آری حسن به جود و کرم مادری تر است کافی است اینکه قصد تــوسّل بجــا کنید لطف کریم زودتر از عرض حاجت است دست طلب اگــر بسـوی مجــتـبــی کنید یعنــی کــریم زادۀ آل الکــریـم هــاست دستــی به سفــرۀ علـیِ مـرتضی کــنـید هیبت ز مصطفی بَرَد و سطوت از علی خوبست هر دو را طلب از مصطفی کنید یک سر به بیت وحی ز باب الحسن زنید دل را به زادگــاه حـســن آشــنــا کـنـیـد این خــانـواده روزه به او بــاز می کنند افطارِ نیــمــه را به لب یــار وا کــنــیـد معراج مصطفی به روی دست فاطمه است یعنی بهشت، خانۀ دربست فــاطمه است بیت علی است مرکز راز و نیـاز عشق محرابِ خانه است و دو رکعت نماز عشق باید به بیت وحــی عبــادت کنیــم و بس بی حبّ اهل بیت مَجو رمز و راز عشق باید رَهی به بندگی اش دست و پـا کنیم داده خدا به دست حسن این جواز عشق هر عشق بی جوازِ حسین و حسن خطاست ننگی است در درون فضای مَجاز عشق ما دین خـویش را ز حسن بر گرفته ایم روزی که شد به کشور ما اهتزار عشق ما را حسن ز جور سلاطیـن نـجـات داد روزی که شد سپاه علی سر فراز عشق پرچــم بــدستِ نــامــوَرِ بــوتــراب بود وقتــی که آمــدیــم همــه پیشــواز عشق هر کس که مدّعیِ فتوحاتِ مُلک ماست اینجاست مُلک در مُلک حسن، یکّه تاز عشق ما را خود از ازل وطـنــی آفــریــده اند مُلــک حسیـن را حـسنــی آفــریــده انــد شکرِ خــدا که کرده حسن ذرّه پــروری دل را به یُمن مقــدم خود کـرده دلبــری ما را ز شیعیانِ خودش خــوانده در دعا زیبــا و عــاشــقــانه کند بـنــده پــروری با قرص مَه به نیمه، خــدا هم نشان دهد این مَه شده به روی حَسن حُسن محوری چون صحبت از مکارم اخــلاق می کند ما را دهــد نشــانــه ز خـلــق پیــمبــری هنگــام بذل ثروت خود مصطفایی است هـنگــام جـنـگ شـیــرِالــهــیّ حـیــدری یک آن جدا ز حضرت زهـرا نمی شود بسکه سرشت و آب و گِل اوست مادری صلحش برای شیعه هدایت به کربلاست الـحــق کــنــد بــرای بــرادر، بــرادری مظلــوم را سفــارشِ یــاری کند به خلق دســتـــور او مــقــابــل ظــالــم دلاوری با افــتــخــار نـام تو را می بــرم حســن با اقــتــدار عشــق تو را می خرم حسن آقـای ما که خستــه ز عــدوان نمی شود تسلیــم جــز برابر سـبــحــان نمی شــود ســالار ما غــریب میــان سپــاه خـویش جــز از موالیــان و مـحـبــان نمــی شود وای از دلش که جورِ جفاکـار دیده است هر مــدّعی که بــنــدۀ سلطـان نمی شود نامش غریب و درد غریب و غمش غریب تنها، چو او به عــالـم امکــان نمی شود با این همه زمین و زمان تحت امر اوست خورشید پشت ابر که کتــمـان نمی شود دریــا شود مُــرکّب و اَشجــار هــم قــلم یک سطر از فضــایــل جانان نمی شود در مــدح او تـمــام دَواویــن شــاعــران یک آیــه از ستــارۀ قــرآن نـمــی شــود قبل از حسین اوست که بنیانگـذار عشق یعـنی حــســن ستــارۀ دنبــاله دار عشق ای یــاد توست ذکــر خــدا یا امام حسن وی دوّمیــن امــامِ هُــدی یا امــام حـسن ای یــاری اَت مقّــدمِ حاجــات عمــر ما ما را مکن ز خویش جــدا یا امام حسن کی گفته هیچ یار نداری در این جهان؟! عــالــم شود بــرات فــدا یـا امــام حسن در اوج غــربتند در عــالــم مــوالی اَت امّــا کــنــنـد یــاد خــدا یــا امــام حـسـن بیــداریِ جهــانِ بشــر یــاریِ شمــاست این است انــقــلاب شــما یا امــام حـسن بی شک تمام نصرت امّت بدست توست تا می کنــی دعــا و ثنــا یا امــام حســن وقتی کـسی گــدای حــریــم تو می شود سلطــان عــالــم است گــدا یا امام حسن عشق حسین از تو رسیـده به شیعــیــان امضای توست کرب و بلا یا امام حسن در کـربـلا دو کـودک تو نـائـبـت شـونـد مــردانــه سـیــدالـشـهـدا را مـــدد کـنـنـد |